Vanaf het moment dat ik kon zitten, schoven mijn ouders me met kinderstoel en al aan de piano. Na pa, moe en Teddy(beer) op dat moment mijn grootste liefde. Deze piano is vanwege mankementen na een paar jaar van het toneel verdwenen, maar de banden van pa zijn bandrecorder waren ook leuk, want ik wist: daar kwam muziek uit. Totdat ik ze in mijn handen kreeg. Nou ja, ma was goed met plakband.

Toen ik een jaar of zes was wilde ik met alle geweld tapdansen, maar nergens iets van tapdanslessen of zo te vinden. Dan maar blokfluitles op school, als ik maar met muziek bezig kon zijn. En toen ik rond een jaar of elf op majorette ging kwam ik ook in contact met de begeleidende drumband waar ik lyra ging spelen. Maar... trommelen vond ik eigenlijk veel leuker! Mijn broertjes kregen les, en van hun pikte ik dan het notenschrift op. Ook hadden we met tussenpozen nog wel eens een piano of keyboard in huis waar ik me dan aardig op kon redden.

Nadat ik door omstandigheden jaren niets meer aan muziek had gedaan, kroop het bloed toch waar het niet gaan kon: ik nam drumles. Via die drumles kwam ik bij de accordeonvereniging in Maarssen. En omdat ik graag vaker wilde drummen ben ik bij Aurora terechtgekomen. En tja... je kunt niet in twee orkesten slag zitten te werken en nog nooit een accordeon in je handen hebben gehad! Ik werd heel nieuwsgierig of ik behalve herrie ook muziek uit het ding zou kunnen krijgen en ben begonnen met accordeonlessen. En het lukt ook nog aardig.

Ik heb het hier geweldig naar mijn zin, want behalve lekker spelen, en soms hard studeren  is het ook gewoon beregezellig en zou ik niets anders meer willen!