Ook Mieke begon al vroeg met het spelen op de accordeon; ze was net acht jaar. Eigenlijk wilde ze veel liever piano leren spelen, maar de baskant gaf problemen en haar moeder raadde haar aan met de accordeon aan de gang te gaan, daar de bassen gemakkelijker zouden zijn. En zo gebeurde het.

Na een jaartje les  werd ze ,net negen jaar oud, lid van Aurora wat ze tien jaar lang bleef.  In die tijd trad ze graag op voor bejaarden en gehandicapten; dat was genieten. Helaas kreeg ze andere interesses en liet de muziek voor wat het was.

Haar moeder, ook lid van Aurora, bleef lid.

En nu? Mieke is weer sinds enkele jaren in ons midden.
“Ik miste de gezelligheid van het samenspelen, de mensen van Aurora, dus werd ik weer lid en ik heb er tot op de dag van vandaag geen spijt van. Helaas is mijn baan in de psychiatrie en daarnaast mijn pedicurepraktijk erg tijdrovend, waardoor ik niet elke dag even kan oefenen. Ik heb twee schatten van kinderen en die verdienen ook de aandacht van hun moeder. Als ik ’s avonds om negen uur dan eindelijk op de bank zit, ontbreekt mij wel eens het doorzettingsvermogen om te gaan spelen op de accordeon. Morgen, dan doe ik het echt. Dat zeg ik dan tegen mijzelf en soms lukt het, maar soms ook niet.”

Mieke is ook sportief ingesteld, want ze doet aan hardlopen en wandelen en ook fietsen is een aangenaam tijdverdrijf (terwijl ze zo weinig vrije tijd heeft).
In de toekomst, als ze meer tijd krijgt, wil ze het theater weer meer gaan bezoeken, want in het verleden werd dat vaak gedaan en dan vooral naar musicals. De muziek komt steeds terug.

En wat je misschien niet zou verwachten, Mieke onderhoudt haar huis ook graag zelf; nee, niet stofzuigen en ramen lappen, maar schilderen en opknappen.

Laat Mieke maar schuiven, zolang ze lid blijft van Aurora vinden wij het best.